Hominization tendencies in the evolution of primates in multidimensional modeling

Radiacja ewolucyjna naczelnych wyznaczyła wiele dróg rozwojowycha wsród nich tendencje hominizacyjna prowadzaca do powstaniaczłowieka współczesnego. Ta ewolucja została zbadana na podstawie pomiarówtworzacych wskaznik Moranta i Sergiego (Sergi(1940)), pobranych na 68 czaszkachwybranych małp i kopalnych hominidów w wieku adultus. Zostały onezakwalifikwane do dziesieciu odrebnych taksonów. Pomiary czaszek zostałyopracowane przy uzyciu statystyki opisowej i analizy dyskryminacyjnej, jakometody pozwalajacej na wychwycenie róznic miedzy badanymi taksonami cozostało przedstawione na podstawie odległosci Mahalanobisa. Ponadto zastosowanoanalize wariancji ANOVA wraz z porównaniami wielokrotnymiTukeya oraz rangowy współczynnik korelacji Kendalla ${\displaystyle \tau }$ oparty na róznicyprawdopodobienstwa wzrostu lub zmniejszania sie jednej zmiennej pomiarowejwzgledem drugiej.W wyniku przeprowadzonych analiz stwierdzono, zeewolucja małp człekokształtnych przebiegała od form prymitywnych, którychcechy czaszki nawiazywały do zbadanych przez nas form taksonów szympansai orangutana, a forma najbardziej odbiegajaca od rdzenia ich ewolucjijest gibon. Ewolucja pawianów bedzie odpowiednikiem rozwoju filogenetycznegoform posrednich prowadzacych do formy orangutana. Tak wiec cechyczaszki orangutana maja charakter preadaptywny, stanowiacy punkt wyjsciazarówno dla małp człekokształtnych jak i zwierzokształtnych. Hominidypoprzez formy australopiteków masywnych i gracylnych doprowadziły równolegledo powstania pitekantropa, którego dalszy rozwój zaowocował w formieneandertalskiej. Człowiek współczesny pozostał odległy od wszystkich naczelnychpoprzez równoczesny wzrost wysklepienia i wysokosci mózgoczaszki, copozwoliło na ogromny rozwój mózgu. Ten typ rozwoju jest wyrazem skokujakosciowego w ewolucji naczelnych.